Nawet bocian w przestworzach zna swój czas, synogarlica, jaskółka i żuraw przestrzegają pory swojego przylotu, lecz mój lud nie chce znać prawa Pana.

Czy zauważyliście, że na początku maja jerzyki wracają z „zimowego urlopu” do swoich gniazd w Europie Środkowej? Jest to fascynujące: te małe ptaki po ponad 10 000 km ciągłego lotu odnajdują swoje poprzednie gniazdo i przylatują prawie zawsze tego samego dnia co roku!

Ta punktualność była znana już prawie 2600 lat temu, co widzimy w dzisiejszym wierszu. Powodem skargi Boga na swój lud, którą przekazuje przez proroka Jeremiasza, jest to, iż lud ten coraz bardziej i bardziej opuszczał swojego Boga i zwracał się do bożków sąsiednich narodów. Bóg musiał zapowiedzieć im sąd, który wkrótce nadszedł. Kilka lat później Babilończycy zdobyli kraj, zburzyli Jerozolimę i deportowali prawie całą ludność Żydowską do Mezopotamii. Tylko niewielka część wróciła, i to dopiero aż 70 lat później.

Czy dziś, 2600 lat po tych wydarzeniach, chrześcijaństwo nie wygląda podobnie? Co prawda dziś prawie nikt nie czci pogańskich bożków, ale kto zna dziś „prawo Pańskie”? Dla wielu jest ono nieznane, a ci, którzy o nim słyszeli, uważają je za przestarzałe i niewarte uwagi. Ludzie mają swoje myśli i wyobrażenia o życiu. Przestrzegać słów, które są w Biblii? To przecież niemodne, dziś wiemy lepiej. Bożkiem ludzi jest dziś ich domniemana inteligencja, zdolności ludzkiego umysłu.

Ptaki wędrowne wiedzą, co jest dla nich dobre i właściwe. Dlaczego? Bo wykonują to, co ich Stwórca im „przykazał”. Tak i my powinniśmy kierować naszym życiem, stosując się do stabilnych prawd Słowa Bożego, a nie opierać się na słabym gruncie – na „ruchomych piaskach” ludzkich myśli.