Ilekroć lęk mnie ogarnia, w tobie mam nadzieję.

W pewnej książce przeczytałem następujące opowiadanie: Któregoś dnia w szkole włączył się alarm przeciwpożarowy. Uczniowie w panice wybiegli na zewnątrz. Niektórzy z nich się z tego powodu zranili, a jedna z dziewczynek w popłochu wyskoczyła nawet przez okno. Tylko jedna uczennica nie wykonała żadnego kroku, aby opuścić klasę. Mimo wyraźnego strachu przed zbliżającym się niebezpieczeństwem nie ruszyła się z miejsca.

Gdy alarm minął, a koledzy wrócili do klasy, zapytali ją, dlaczego w tej sytuacji tylko ona zachowała taki spokój. Wtedy ona powiedziała: „Mój ojciec jest strażakiem i powiedział mi, żebym zachowała spokój, kiedy włącza się alarm. On przyjdzie, aby mnie uratować”.

Odpowiedź dziewczynki skłoniła mnie do myślenia. Dowodzi ona, że jej zaufanie do zdolności i odwagi ojca było niezwykłe: ufała mu bezgranicznie i z tego czerpała siłę, by zachować spokój i czekać.

Niech ta krótka historia zainspiruje nas na nowo do pokładania zaufania, niczym dziecko, w Bogu, który nas kocha i ma moc, by nas zachować od złego. Z tej ufności możemy i my czerpać siłę potrzebną do tego, by nie ustawać w wysiłkach, gdy wokół nas roi się od niebezpieczeństw, a sami nie jesteśmy w stanie sprostać trudnym wyzwaniom. Zaufaj spokojnie Panu i czekaj na Niego!

Zdaj się w milczeniu na Pana i złóż w nim nadzieję.

(Psalm 37,7)

Jedynie w Bogu jest uciszenie duszy mojej,

bo w nim pokładam nadzieję moją!

(Psalm 62,6)