Wtedy rzekli do niego: Powiedzże nam, z czyjej winy spadło na nas to nieszczęście, jakie jest twoje rzemiosło, skąd pochodzisz, jaki jest twój kraj i z którego ludu jesteś? I odpowiedział im: Jestem Hebrajczykiem, czczę Pana, Boga niebios, który stworzył morze i ląd. Wtedy ci mężowie bardzo się zlękli i dowiedziawszy się, że ucieka sprzed oblicza Pana, bo im to był powiedział, rzekli do niego: Dlaczego to uczyniłeś?

Zdesperowany kapitan obudził Jonasza z głębokiego snu. Burza szalała na morzu, a Jonasz doskonale wiedział, z jakiego powodu. Jednak milczał — aż do momentu, gdy rzucanie losów ujawniło go jako sprawcę tego nieszczęścia.

Jonasz był prorokiem Pana i sługą Boga. Jakże upokorzony się czuł, gdy pogańscy żeglarze zadawali mu dociekliwe pytania, ponieważ to nieszczęście spotkało ich z jego powodu. Czasami wydaje nam się, że dla innych nie ma znaczenia, co robimy, gdyż tylko sami ponosimy konsekwencje naszych działań. Pomijamy jednak fakt, że nasze zachowanie często wpływa na innych, że nie żyjemy w próżni. To wstyd dla wierzącego, gdy ludzie wokół niego zostają czymś przez niego dotknięci, ponieważ to on nie przestrzegał Bożych przykazań.

Jonasz składa szczere wyznanie. Należy do „Hebrajczyków“, jak lekceważąco nazywany był przez inne ludy naród izraelski. Następnie opowiedział o swoim Bogu, którego się boi, ale od którego uciekł. W ten sposób kieruje uwagę żeglarzy na Stwórcę — Boga, który uczynił niebo, ziemię i morze. Reagują z wielkim respektem: w jednej chwili zdają sobie sprawę, z kim mają do czynienia.

Oby więcej ludzi uświadomiło sobie dzisiaj, że Bóg objawia się we wspaniałym stworzeniu i że chce zwrócić na siebie uwagę zarówno poprzez błogosławieństwa, jak i nieszczęścia. Tak, Bóg żywy przemawia!

(dokończenie w następną środę)