I poznacie, że ja jestem Pan.

Po dłuższym deszczowym okresie dzieci nareszcie znowu mogą bawić się na dworze. W pewnym momencie mały Tomuś odkrywa leżącą na ulicy małą broszurkę. Taką, jaka jest, zmiętoszoną i brudną, wkłada do swojej kieszonki. Po powrocie do domu pokazuje swój „skarb” mamie. Ona nie wyrzuca ot tak owej broszurki, lecz zaczyna czytać. Poruszające poselstwo o kochającym ludzi Bogu i Jego Synu Jezusie Chrystusie, który, chcąc ratować ludzi, przyszedł na ziemię, jest dla niej nowe. Wartość tych słów przenika do jej serca.

Kilka dni później mama poznaje nową sąsiadkę. Najpierw rozmowa toczy się wokół domu, ogrodu i rodziny. Po jakiejś chwili schodzą jednak na temat wiary. To interesujące, że także ta nowa sąsiadka mówi o tym samym Jezusie, który dla niej musiał cierpieć i umrzeć na krzyżu! Wyraźnie to potwierdza, że każdy, kto osobiście wierzy w Niego, będzie zbawiony.

Serce mamy jest poruszone. Najlepsze poselstwo świata dociera do niego! Najpierw przez niepozorną zgniecioną broszurkę z ulicy, a teraz znowu przez tę śmiałą sąsiadkę... Kobieta ta stwierdza: „Jezus jest Zbawicielem, który dał swoje życie także i za mnie. Bez Jezusa Chrystusa jestem na wieczność zgubiona”. Chwilę potem wychodzi do osobnego pokoju, aby tam się pomodlić. Wyznaje swoje grzechy przed Bogiem i oddaje swoje życie Panu Jezusowi.

Bóg używa różnych dróg i sytuacji, aby przynieść treść swego poselstwa sercom, które są na to przygotowane. Może to być przez pogniecioną broszurkę, którą synek przynosi do domu, a może przez tę kartkę kalendarzową, którą właśnie czytasz.