Kartka z kalendarza Dobry Zasiew
Tak mówi Pan (...): Ponieważ usłuchaliście nakazu Jonadaba, swojego ojca (…) dlatego (…) nie braknie w rodzie Jonadaba, syna Rekaba, po wszystkie dni takiego, kto by stał przed moim obliczem.
Księga Jeremiasza 35,18-19
Rekabici są wyróżnieni w Piśmie Świętym jako szczególna rodzina. Mimo, iż – w czasach proroka Jeremiasza – upłynęło ponad 200 lat od śmierci ich praojców, Rekaba i Jonadaba, nadal ściśle przestrzegali tych samych zasad: mieszkali w namiotach, nie pili wina, nie obsiewali pól i nie zakładali winnic.
Czego możemy się od nich nauczyć?
Po pierwsze – byli gotowi żyć w posłuszeństwie, zapierając się samych siebie. To z pewnością możemy odnieść do naszego chrześcijańskiego życia. Nie chodzi o to, że powinniśmy być posłuszni naszym dawnym przodkom. Wielu z nas nie jest w stanie sięgnąć w swojej genealogii dalej niż kilka pokoleń wstecz, albo też ustalić, czy nasi przodkowie byli wierzący, czy bezbożni. Powinniśmy raczej być posłuszni Bogu, nawet jeśli to pociąga za sobą konieczność zaparcia się samego siebie. Jezus powiedział: „Jeśli kto chce pójść za mną, niech się zaprze samego siebie i weźmie krzyż swój i naśladuje mnie” (Mar. 8,34).
Po drugie – ich życie opierało się na trwałych wartościach. Nie porzucili ich ze względu na własną wygodę ani nie uważali ich za nieobowiązujące z powodu bardzo podeszłego wieku. Nasze wartości jako chrześcijan opierają się na spisanym wiele setek lat temu, ale wciąż żywym Słowie Bożym, które ma moc działania w życiu tych, którzy są Mu posłuszni. Nie trzymamy się tych wartości dlatego, że są stare, ale dlatego, że są prawdą. Ani osobista wygoda, ani inne okoliczności nie mogły wpłynąć na zmianę uznawanych przez Rekabitów wartości. Podobnie powinno być w naszym życiu.
Po trzecie – Bóg używa postępowania Rekabitów jako przykładu dla zbuntowanych ludzi z Judy i Jeruzalemu. Czy pojmujemy siłę Bożej argumentacji? – Rekabici przestrzegali przykazań swoich przodków, zwykłych ludzi, ale Juda nie okazał posłuszeństwa wobec Boga Izraela!
Zastanówmy się i my: jakim przykładem jest nasze życie dla tych, którzy wstępują w nasze ślady?