Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Ilu nas tedy jest doskonałych, wszyscy tak myślmy; a jeśli o czymś inaczej myślicie, i to wam Bóg objawi; tylko trwajmy w tym, co już osiągnęliśmy. Bądźcie naśladowcami moimi, bracia, i patrzcie na tych, którzy postępują według wzoru, jaki w nas macie.

Ponieważ „doskonali” chrześcijanie przedstawieni są w powyższym fragmencie jako wzór do naśladowania dla pozostałych, chciałbym przytoczyć dwa przykłady wierzących o tym usposobieniu. Mogliśmy już zauważyć, że doskonali nie reprezentują ludzi bezgrzesznych, gdyż takich nie ma, lecz wierzących, którzy osiągnęli duchową dojrzałość i których wzrok wiary jest skierowany na niebo, gdzie znajduje się ich Pan (por. Kol. 3,1-3).

Pierwszym takim przykładem jest sam apostoł Paweł. Dzięki swojemu pochodzeniu, wykształceniu i moralnemu charakterowi, cieszył się wielkim poważaniem u swoich rodaków. Przed nim otworem stała droga do religijnej kariery. Niemniej już jedno spojrzenie na Chrystusa w chwale, który ukazał mu się w drodze do Damaszku, całkowicie odmieniło jego system wartości. Ludzkie i ziemskie zasługi straciły swoje znaczenie – od teraz, wielki Pan w niebie był dla niego wszystkim. Zapomniał o wszystkim, czym mógłby się chlubić i zmierzał do tego, co było przed nim, ze wzrokiem skierowanym na cel, którym był sam Chrystus w niebiańskiej chwale (por. Fil. 3,8-14).

Starotestamentowy mąż wiary Kaleb, okazał podobną postawę. Był jednym z dwunastu zwiadowców wysłanych do Ziemi Obiecanej. Wraz z Jozuem byli jedynymi, którzy dodawali ludowi izraelskiemu otuchy, by rozpoczęli podbój Kanaanu, opierając się na obietnicy Pana, który przysiągł dać im tę ziemię w posiadanie. Jednak z powodu zniechęcających słów pozostałych dziesięciu zwiadowców, których wzrok skupiony był na przeszkodach, Izraelici zbuntowali się i zrezygnowali z podboju. Bóg ukarał niewiarę ludu czterdziestoletnią tułaczką po pustyni. Chociaż Kaleb musiał cierpieć z powodu swoich rodaków, niemniej jego tęsknota za piękną Ziemią Obiecaną ani na chwilę nie przygasła. Niestrudzenie szedł przez pustynię, a gdy wreszcie jako 85-letni człowiek miał okazję podbić wysoko położone miasto Hebron, jego siła była taka sama, jak czterdzieści pięć lat wcześniej (Joz. 14,6-13). Pismo Święte sześciokrotnie poświadcza, że ten zdecydowany i silny mąż wiary, całkowicie i bez zastrzeżeń poszedł za swoim Bogiem (4 Mojż. 14,24; 32,12; 5 Mojż. 1,36; Joz. 14,8.9.14).

(dalszy ciąg w następną środę)