Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

I rzekł Dawid do Saula: Niech w nikim nie upada serce z powodu tamtego; twój sługa pójdzie i będzie walczył z tym Filistyńczykiem.
1. Księga Samuela 17,32

Tak właściwie był to obowiązek króla izraelskiego, Saula, by zmierzyć się z wrogiem narodu, Goliatem, i zakończyć jego szyderstwa trwające już czterdzieści dni. Dlatego, słysząc słowa Dawida gotowego walczyć z olbrzymem, odpowiedział: „Ty nie możesz pójść do tego Filistyńczyka, aby z nim walczyć, gdyż jesteś młodzieńcem, on zaś jest wojownikiem od swojej młodości”.

Dawid faktycznie nie był w stanie walczyć z Filistyńczykiem, ale Bóg był w stanie, a na Jego mocnym ramieniu oparł się Dawid. W swojej prostej wierze skierował wzrok na Tego, który niegdyś pod murami Jerycha ukazał się Jozuemu z wydobytym mieczem w ręku jako „wódz wojska Pana” (Joz. 5,13-15). W oczach Dawida naród izraelski nigdy nie przestał być wojskiem Pana, nawet jeśli od dni Jozuego tak bardzo upadł. Wojna Izraela była dla niego nadal wojną Pana, tak samo jak w tym pamiętnym, odległym dniu, gdy słońce i księżyc zatrzymały się, aby umożliwić Jozuemu zwycięstwo nad Kananejczykami (Joz. 10).

Nie ma nic lepszego, co mogłoby sprawić, że okażemy stanowczość i wytrwałość jak właśnie świadomość, że działamy w imieniu Boga i że On sam jest z nami. Gdy mamy pewność, że stoimy po Jego stronie i że Jego ręka jest z nami, nic nie zdoła powstrzymać nas od wykonania zadania, które nam zleci. Apostoł Paweł mógł zaświadczyć: „Wszystko mogę w tym, który mnie wzmacnia, w Chrystusie” (Fil. 4,13). Tak, nawet najsłabszy wierzący w Chrystusie może wszystko. Dawid zaznał mocy i bliskości Bożej, będąc pasterzem na pustyni, sam, w oddaleniu od innych. Tam Bóg wyratował go z paszczy lwa i niedźwiedzia. Dawid wiedział, że ten sam Bóg wybawi go teraz z ręki Goliata. Cóż za wiara, która opiera się na Bogu i Jego mocy we wszystkich okolicznościach!