Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze.
Dzieje Apostolskie 3,19

Pokuta to nie uczucie strachu. Wielu ludzi woła w groźnej sytuacji życiowej do Boga. Lecz skoro tylko niebezpieczeństwo minie, minie i lęk, a wtedy żyją dalej tak samo bez Boga jak poprzednio.

Pokuta nie jest tym samym co wyrzuty sumienia. Judasz bowiem, zdrajca Pana Jezusa miał tak silne wyrzuty sumienia, że one popchnęły go do samobójstwa. Nie była to jednak pokuta.

Prawdziwa pokuta, zgodnie z oczekiwaniami Boga, to nie tylko przekonanie o swej grzeszności i zgubie - chociaż i to powinno mieć miejsce. Są ludzie, którzy są tak głęboko przekonani o swej grzeszności i zgubnym stanie, że nie mogą nawet jeść, ani spokojnie spać, ale mimo to nie nawracają się. Pokuta nie polega na wyrzeczeniu się jakiegoś określonego grzechu, czy złego nałogu. Przez zaniechanie jakiegoś nałogu, jak na przykład pijaństwa, nikt nie będzie zbawiony.

Pokuta jest całkowitym zawróceniem z dotychczasowej drogi życia i to na podstawie poznania i uznania, że było ono błędne, złe i grzeszne. Człowiek, który pokutuje, boleje w sercu przed Bogiem nad złem, które  popełniał we własnym życiu, nad swoim oddaleniem od Boga, osądzając to wszystko przed NIM i wyznając Mu w szczerości swe przewinienia.

Prawdziwa pokuta przynosi ze sobą zmianę duchową, radykalną przemianę myśli i woli. Jeżeli ktoś doszedł tak daleko, wtedy się nawróci, odwróci się od dotychczasowego grzesznego życia, a będzie pragnął żyć według wskazań Słowa Bożego, które będzie czytał, aby wiedzieć, co jest wolą Bożą w jego życiu.

Czy Ty już to uczyniłeś? Czy wierząc w Pana Jezusa Chrystusa, przyjąłeś Go do swojego serca i życia? Tylko u Niego jest zbawienie i życie wieczne!