Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

...mówił, przewidziawszy to, o zmartwychwstaniu Chrystusa, że nie pozostanie w otchłani ani ciało jego nie ujrzy skażenia.
Dzieje Apostolskie 2,31

Po zstąpieniu Ducha Świętego na ziemię, apostoł Piotr wygłosił pierwsze publiczne kazanie. Mówił w nim o Jezusie Chrystusie i zaświadczył przed wszystkimi o Jego zmartwychwstaniu. Powołał się na słowa Dawida z Psalmu 16: „Bo nie zostawisz duszy mojej w otchłani, nie dopuścisz, by twój pobożny oglądał grób”. Wypowiedź ta odnosi się jednoznacznie do Pana Jezusa, chociaż utrzymana jest w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Skąd taka pewność? Ponieważ Dawid umarł i został pogrzebany, jak argumentował w kazaniu apostoł Piotr.

W przeciwieństwie do niego Chrystus w trzy dni po ukrzyżowaniu został przez Boga wzbudzony z martwych. Niemożliwe było, aby Jego ciało zaczęło się rozkładać. W ten sposób Bóg Ojciec okazał Mu szczególną cześć. Ponieważ Pan Jezus zawsze prowadził sprawiedliwe, czyste i bezgrzeszne życie, śmierć nie mogła zatrzymać Go w swoich kleszczach. Przez wzbudzenie Chrystusa z martwych Bóg wyraził swoje najwyższe uznanie dla Jego oddania, posłuszeństwa i miłości, jakie widoczne były w Jego życiu na ziemi. Bóg Ojciec nie mógł oszczędzić swojemu pobożnemu Synowi śmierci, która była konieczna dla zbawienia grzesznych ludzi. Niemniej po dokonanym dziele odkupienia już po trzech dniach wzbudził Go z martwych, aby udowodnić wszystkim, jak wielką radością był dla Niego Jego umiłowany Syn w swoim nienagannym życiu w ludzkim ciele.

Tak więc zmartwychwstanie Pana Jezusa jest dowodem na to, że w całym swoim życiu sprostał wymaganiom i życzeniom, jakie Bóg miał wobec nas, ludzi.