Kartka z kalendarza Dobry Zasiew
Dążcie do miłości, starajcie się też usilnie o dary duchowe, a najbardziej o to, aby prorokować.
1. List do Koryntian 14,1
Proroctwa
Co Nowy Testament ma na myśli, gdy mówi o prorokowaniu? Powszechne, choć niesłuszne, jest przekonanie, że prorok to ktoś, kto przepowiada rzeczy przyszłe. Gdybyśmy przeczytali na przykład księgę proroka Aggeusza, nie znaleźlibyśmy w niej tego rodzaju wypowiedzi. Jonasz natomiast otrzymał polecenie, aby wzywać do pokuty mieszkańców Niniwy. Używając języka współczesnego, moglibyśmy nazwać go „ewangelistą”. To prawda, że większość starotestamentowych proroków mówiło o czasach przyszłych. Niezależnie od tego, nie to jest jednak główną cechą rozpoznawczą proroka. Eliasz w pierwszym rzędzie zwracał się do sumień Izraelitów. Na początku swojej służby wypowiedział znamienne słowa: „Jako żyje Pan, Bóg Izraela, przed którego obliczem stoję (...)” (1. Król. 17,1), które zawierają sedno proroczej służby. Prorok to ktoś, kto znajduje się w bezpośredniej obecności Boga. Dzięki tej zażyłej, bliskiej społeczności z Bogiem potrafi mówić rzeczy, które są objawieniem Bożej woli i stawiają słuchaczy w świetle Boga i Jego myśli, obnażając ich rzeczywisty stan duchowy. Tak też Piotr wzywał wierzących: „Jeśli kto mówi, niech mówi jak Słowo Boże” (1. Piotra 4,11). Werset ten oznacza, że wierzący powinien dalej przekazywać słowa, które otrzymuje przebywając w bliskiej społeczności z Bogiem i które odpowiadają duchowym potrzebom słuchaczy.
Po tym wyjaśnieniu będziemy w stanie właściwie zrozumieć zacytowaną na wstępie wypowiedź apostoła. Zdolność prorokowania jest darem łaski Bożej. Koryntianie mieli w pierwszej kolejności dążyć właśnie do tej służby. Ma ona jednak swoją cenę, gdyż wymaga przebywania w bliskiej społeczności z Panem. Kto wykonuje ten rodzaj służby, „mówi do ludzi ku zbudowaniu i napomnieniu, i pocieszeniu”; „Kto prorokuje, zbór buduje”. Służba ta, więcej niż jakakolwiek inna, ma na celu wzmocnienie życia wiary miejscowego zboru oraz jego poszczególnych członków. W Nowym Testamencie prorokowały również kobiety (Dz. Ap. 21,9; 1. Kor. 11,4-5), ale czyniły to poza zgromadzeniem wierzących. Skąd możemy tak zakładać? Przekonuje nas o tym Słowo Boże swą klarowną zasadą, że w zborze kobiety winny milczeć.