[…] gdzie zaś grzech się rozmnożył, tam łaska bardziej obfitowała.

Późnym wieczorem ktoś zadzwonił do drzwi ewangelisty, który później tak zrelacjonował zaistniałą sytuację:

Kiedy otworzyłem drzwi, stał przede mną postawny mężczyzna. Odezwał się do mnie: „Przepraszam, ale muszę z tobą porozmawiać dziś wieczorem”.

„Wejdź!” — zachęciłem go, wpuszczając do domu.

Zobaczyłem ślady ziemi na jego ubraniu. „Dlaczego jesteś pobrudzony ziemią?” — spytałem. — „To z grobu mojej matki, którą mam na sumieniu, dlatego chciałem skończyć ze sobą, ale się nie odważyłem. Przyszedłem więc teraz do ciebie, aby ci powiedzieć, że przesłanie, które głosisz, nie jest prawdziwe”. Otóż kiedyś powiedziałeś: „Łaska jest niewyczerpana w swojej mocy przebaczania”. Nie mogę się z tym zgodzić... Od ostatniej nocy nie widzę dla siebie przebaczenia i jestem zgubiony, a tego nie jest w stanie wytrzymać żaden człowiek!

„Masz rację, żaden człowiek tego nie jest w stanie wytrzymać” — odpowiedziałem. Musiałem mu też przedstawić inny aspekt tej sytuacji: „Łaska nie jest groszem dla żebraka, wystarczy na wszystkie sytuacje, nawet jeśli na rękach masz krew, gdyż to jedynie krew Jezusa Chrystusa może cię obmyć od wszelkiego grzechu”.

Na to on odrzekł: „Chciałbym ci powiedzieć, co zrobiłem, a potem chcę cię zapytać, czy po tym wszystkim nadal będziesz twierdził, że tak jest”. I wtedy wypłynęła z niego długa i smutna opowieść. Gdy skończył, odezwał się ponownie: „Teraz pytam cię: czy faktycznie wystarczy na to wszystko łaska, o której mówisz?”.

Wyraźnie odczułem, że zupełnie nie wiem, co mam powiedzieć. Jakakolwiek odpowiedź z moich własnych ust nie byłaby ani wystarczająca, ani właściwa. Jedyne, co powiedziałem więc do tego człowieka, to żeby zwrócił się ze wszystkim do samego Zbawiciela.

Mój gość zdobył się na to: wylał swoje serce przed Synem Bożym; wyznał Mu wszystkie swoje życiowe winy i grzechy. Chrystus dał mu poczucie przebaczenia i pokój do serca – On, który przyszedł, aby wzywać do opamiętania grzeszników, a nie sprawiedliwych!