I zapłakał Jezus. (…) A Jezus, wzniósłszy oczy w górę, rzekł: Ojcze, dziękuję ci...

Ów mąż z Sychar, który zmęczony usiadł przy studni, jest tym samym, który daje ludziom Ducha Świętego, aby mogli cieszyć się życiem wiecznym (por. Ew. Jana 4,14). Syn cieśli śpiący w łodzi posiadał jednocześnie moc, aby rozkazywać burzy i falom i by wyratować swych uczniów z dowolnej opresji. Był poruszony nędzą przeżywaną przez ludzi, będąc jednocześnie w stanie, aby jednym słowem natychmiast usunąć każdą chorobę. Okazywał zarówno ludzkie uczucia, jak też i Bożą moc. Podnosił strapionych na duchu, krzepił udręczone dusze słowami łaski i jednocześnie wskrzeszał umarłych z ich grobów. Płakał z płaczącymi, a cieszył się z tymi, którzy się radują (por. Ew. Jana 12,1-2).

Życie Jezusa nacechowane było spojrzeniem pełnym oczekiwania skierowanym wprost na niebo. Gdy zdarzyło się, że trzeba było zaradzić potrzebie 5000 głodnych mężczyzn, wziął pięć chlebów i dwie ryby w swe ręce, spojrzał w górę i podziękował za nie Bogu (por. Ew. Mat. 14,19). Innym razem spojrzał w niebo i westchnął, gdy uzdrawiał głuchoniemego człowieka (por. Ew. Mar. 7,34). Także i przy grobie Łazarza swój wzrok zwrócił w dokładnie tym samym kierunku, gdy z głębokim przekonaniem modlił się, dziękując, że Ojciec wysłuchał go – i znów zabłysnęła chwała Boża! Na koniec, już tylko niewiele godzin przed swoją śmiercią, podniósł w pełni ufności jeszcze raz oczy ku niebu i modlił się modlitwą, jakiej żaden człowiek nigdy przedtem nie wypowiedział (por. Ew. Jana 17).

(dokończenie w następną sobotę)