Lecz czymże ja jestem i czymże jest mój lud, że możemy ochotnie składać tobie dary? Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy.

Wszystko, co posiadamy, otrzymaliśmy z łaski. Niestety zbyt często o tym zapominamy i myślimy, że sobie na to zasłużyliśmy. Apostoł Paweł pisze w Liście do Koryntian: Co masz, czego nie otrzymałbyś? (1 Kor. 4,7). Po tym, jak lud dał dobrowolnie dary na budowę świątyni, Dawid, pełen wdzięczności, wyraził podobną myśl: Lecz czymże ja jestem i czymże jest mój lud, że możemy ochotnie składać tobie dary? Wszak od ciebie pochodzi to wszystko i daliśmy tylko to, co z twojej ręki mamy (1 Kron. 29,14)!

Jest to zawsze odświeżające i motywujące, gdy bacznie przyglądamy się życiu pierwszych chrześcijan. Sprzedawali swoje mienie, a to, co z tego uzyskali, używali ku błogosławieństwu innych. Jak Bóg na to odpowiadał? Obdarzał ich wielkim błogosławieństwem, co objawiało się w następujący sposób: Apostołowie zaś składali z wielką mocą świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich (Dz. Ap. 4,33). Jaki to był cudowny czas!

Kilka lat później w Jerozolimie wybuchło prześladowanie chrześcijan. Jednocześnie doszło do wielkiej klęski głodu, która sprawiła, że wierzący znaleźli się w jeszcze większym ucisku. Czy zatem popełnili jakiś błąd, sprzedając swoje majątki i dobra i wyzbywając się finansowych zabezpieczeń? Nie, absolutnie nie! Oni ponosili te ofiary z oddania dla Pana, który nigdy ich nie zawiódł. Troszczył się o to, żeby wierzący ze zborów pogańskiego pochodzenia, pozyskani w międzyczasie przez posługę i misyjne zaangażowanie apostoła Pawła, wysyłali dary do Jerozolimy, by tak zaspokajać potrzeby tamtejszych wierzących. Co więcej, używał do tego nawet ubogich wierzących z Macedonii, którzy z miłości oddawali swoją „ostatnią koszulę” (por. 2 Kor. 8,1-5)! Rzeczywiście, potwierdziło się: Wielka jest wierność twoja! (Treny 3,23).

Właściwie, dokładnie tak powinno być w ludzie Bożym zawsze. Zasady te mają praktyczne zastosowanie i dziś. Ci, którzy mają nadmiar, powinni oddawać tym, którzy potrzebują wsparcia. Dzięki temu potrzebujący otrzymają to, czego potrzebują, a nadmiar wypełni braki i posłuży zrównoważeniu położenia jednych i drugich. Takie wsparcie nie musi iść zawsze tylko w jednym kierunku. Może się zdarzyć, że ci, którzy kiedyś dawali, sami znajdą się po jakimś czasie w potrzebie. Wtedy Pan może tych, którzy przedtem otrzymywali, nagle uczynić zdolnymi, aby dawali. Apostoł Paweł pisał do Koryntian: W obecnym czasie niech wasz nadmiar wyrówna ich niedostatek, by ich nadmiar służył na pokrycie waszego niedostatku, ażeby była równość (2 Kor. 8,14).