A król mieszkał wtedy w pałacu zimowym, był bowiem miesiąc dziewiąty i ogień płonął przed nim na palenisku. Gdy tylko Jehudi przeczytał trzy czy cztery kolumny, król odcinał je nożem pisarskim i wrzucał w ogień płonący na palenisku, aż cały zwój spłonął w ogniu paleniska.

Prorok Jeremiasz był Bożym posłańcem w bardzo złych czasach. Przez 50 lat był rzecznikiem Boga wobec swojego ludu – Izraela. Niestrudzenie, z wielką wiernością i często we łzach i najgłębszym cierpieniu wzywał lud do pokuty i nawrócenia.

Zawróćcie, synowie odstępni; uleczę wasze odstępstwa. (...) Ziemio, ziemio, ziemio, słuchaj słowa Pańskiego! (Jer. 3,22; 22,29). Tymi słowami Bóg wielokrotnie wysyłał przez swojego proroka wezwanie do pokuty. Niestety – ogólnie na próżno.

Jojakim, jeden z ostatnich królów południowego królestwa Izraela, pełen dumy, arogancji i ignorancji spalił Boże poselstwo w ogniu swojego kominka. Tragiczną odpowiedzialność tego króla potęgował do tego fakt, że był synem głęboko bogobojnego króla-reformatora – Jozjasza! Wkrótce po tej manifestacji obojętności wobec Bożego nawoływania, przepowiedziany sąd nadszedł. Przez wiele dziesięcioleci Bóg przyglądał się temu wszystkiemu z bezprzykładną cierpliwością. W końcu jednak Jerozolima została całkowicie zniszczona, a lud, wśród dramatycznych wydarzeń, został zaprowadzony do niewoli babilońskiej, ponieważ wzgardził słowem Bożym i nie chciał słuchać Jego wołania.

Czy dzisiaj chętniej słuchamy miłosiernego wezwania Boga, które On podaje nam poprzez Słowo Biblii, powszechnie dostępne w przekazie ustnym i na piśmie, przynajmniej w całym cywilizowanym świecie? Jego Słowo chce nas pociągnąć do Zbawiciela Jezusa Chrystusa, który jako jedyny może nam zapewnić ratunek od nadchodzącego wiecznego sądu. Nie czyńmy tak, jak ów głupi i arogancki król Jojakim, któremu Bóg musiał zapowiedzieć, że poniesie za to zasłużoną karę! (Jer. 36,29-31).

Kiedyś przeżyłem zdarzenie, że gdy podałem młodemu człowiekowi ulotkę chrześcijańską, przejrzał ją pobieżnie, a następnie wyciągnął z kieszeni zapalniczkę i spalił ją na moich oczach z szyderczym uśmiechem na twarzy. Oby nie okazało się, że „spalił” wtedy swą ostatnią szansę, którą chciał mu dać Bóg!