Miłość jest dobrotliwa.

Gdy się objawiła dobroć i miłość do ludzi Zbawiciela naszego, Boga, Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego.

Jeśli cechą cierpliwości jest to, że jest cicha i potrafi czekać, to cechą dobroci jest czyn i dawanie. Obie te rzeczy są konieczne. Bycie cierpliwym oznacza, że jesteśmy w stanie znosić wady innych; bycie dobrotliwym oznacza, że będziemy im pomagać. Nie chodzi o wielkie uczucia, ale o czynną hojność. Nie wystarczy jedynie dobrze życzyć swoim towarzyszom, ale prawdziwa dobroć jest aktywna i dokłada starań, by się im dobrze wiodło. Chrześcijańską dobroć — jak i wszystkie inne przymioty miłości — okazujemy najpierw w naszym domostwie i rodzinie. Każdy jest gotowy pomóc drugiemu i, jeśli to konieczne, odłożyć własne interesy na bok. Dobroć powinniśmy też okazywać wobec przyjaciół, sąsiadów, kolegów w pracy i – koniec końców – wobec wszystkich ludzi.

Gdy Pan Jezus powiedział swoim uczniom, że powinni miłować swoich nieprzyjaciół, to nie jedynie z intencją, by źle o nich nie myśleli, ale by również praktycznie okazywali im dobroć. A temu, kto chce się z tobą procesować i zabrać ci szatę, zostaw i płaszcz. A kto by cię przymuszał, byś szedł z nim jedną milę, idź z nim i dwie. (Mateusza 5,40-41). Ktoś powiedział: „Dobroć to miłość, która brudzi sobie ręce”. Jeśli chcemy się nauczyć, jak działa prawdziwa dobroć, spójrzmy na Boga. On nam, ludziom, okazał dobroć i miłość, mimo tego, że zgrzeszyliśmy i przez to staliśmy się Jego wrogami. Za takich ludzi Bóg ofiarował swojego Syna. Cóż za dobroć!