Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej, a bliźniego swego, jak siebie samego.

Pewien nauczyciel rozpoczął swój wykład na tematy biblijne takimi słowami:

„Chciałbym powiedzieć wam dzisiaj coś na temat chrześcijańskiej gramatyki. Odbiega ona w zasadniczy sposób od przyjętych reguł językowych. Na lekcji języka polskiego uczyliście się z pewnością, że pierwsza osoba to „ja”, druga „ty”, a trzecia „on, ona, ono”. W chrześcijańskiej gramatyce taka kolejność byłaby kardynalnym błędem. Tu kolejność jest zupełnie odwrotna. Pierwsza osoba to „ON”, czyli Bóg. Druga osoba to „ty”, czyli nasz bliźni. Dopiero na samym końcu jest „ja”. Zapewniam was, drodzy uczniowie, że potrzebujemy całego życia, by opanować tę podstawową lekcję chrześcijańskiej gramatyki”.

Zacytowany na wstępie werset biblijny potwierdza tę regułę. Uczymy się z niego, że prawdziwa miłość bliźniego musi mieć swoje źródło w miłości i oddaniu Bogu. W świecie, w którym żyjemy, tak zwana „pomoc bliźnim” jest dość powszechnym zjawiskiem. Chociaż przed Bogiem musimy pozostawić to tak jak jest – On bowiem sam jedynie bada ludzkie serca – to jednak pamiętajmy, że wiele akcji, które nazywa się dobroczynnymi, w zasadzie bierze swój początek w umiłowaniu własnej osoby i egoizmie. Często ci, którzy wykonują te dobre uczynki, chcą udowodnić sobie, Bogu oraz innym, że są dobrzy i pobożni. Jednak w Bożym świetle uczynki te są rozpoznawalne jako wyraz ludzkiej wyniosłości i pychy.

Prawdziwa miłość bliźniego zaczyna się od uniżenia oraz wyznania swoich własnych uchybień i grzechów przed Bogiem. Prawdziwie i bezinteresownie pomagać innym potrafi jedynie ten, kto osobiście doświadczył bezinteresownego oraz wielkodusznego przebaczenia i pomocy z Bożej ręki, która wyciągnęła go z głębokiego dołu grzechu, w jakim z powodu swojej zepsutej natury znajduje się każdy człowiek.