Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Dworzanie jego wywieźli go na wozie już umarłego z Megiddo i sprowadzili do Jeruzalemu, i pochowali w jego grobie. Prosty lud zaś wziął Jehoachaza, syna Jozjasza, i namaściwszy go, obwołali go królem w miejsce Jego ojca. Jehoachaz miał dwadzieścia trzy lata, gdy objął władzę królewską, a w Jeruzalemie panował trzy miesiące (…) A czynił on to, co złe w oczach Pana, we wszystkim tak, jak czynili jego praojcowie. Faraon Necho uwięził go w Ribli, w ziemi Chamat, usuwając go od sprawowania władzy królewskiej w Jeruzalemie (...) Jehoachaza zaś zabrał z sobą; lecz gdy przybył do Egiptu, umarł tam.

Po tragicznej śmierci Jozjasza, historia ludu Judy szybkimi krokami zmierza ku końcowi królestwa. Już wkrótce nad skalany winą kraj nadciągnie zapowiadany sąd Boży, a okoliczne narody chciwie konkurując o zwierzchnictwo, staną się w ręku Boga narzędziami gniewu.

Najwyraźniej Jehoachaz nie był najstarszym synem Jozjasza, ale tym, którego lud uznał za najodpowiedniejszego. To prosty lud namaścił go na króla. Mimo to jednak jego panowanie nie trwało długo – zaledwie trzy miesiące. Było jednak wystarczająco długie, aby wykazać, że nie szukał upodobania w oczach Boga, lecz czynił to, co złe w oczach Pana. Król Egiptu próbował w tym czasie pomóc znajdującemu się w stanie upadku królestwu asyryjskiemu przeciwstawić się rozprzestrzeniającej się coraz bardziej roszczeniowo mocy królestwa Babilonu. Gdy powracał z tej misji, zdetronizował Jehoachaza, uwięził go i zabrał do niewoli do Egiptu.

Można wywnioskować, że lud Judy przez pewien czas po uwięzieniu Jehoachaza (nazywanego także Szallumem) pogrążony w smutku żywił nadzieję, że zostanie on zwolniony i powróci do nich. Jednak wzmianka w Księdze Jeremiasza 22,10-12 mówi wyraźnie, że tak stać się nie mogło. Jakie smutne jest przyglądanie się opłakanym skutkom wmieszania się Jozjasza w wojny i polityczne zawiłości otaczającego go świata! Ale jeszcze smutniejsze jest, że żaden z jego synów nie podzielał bogobojnych przekonań swego ojca i nie poszedł w ślad za jego pobożnym życiem.

W naszych czasach często obserwujemy ten sam problem: dzieci bogobojnych rodziców odwracają się od wpajanego im życia w wierze i od praktykowania pobożności, stając się w ten sposób na powrót „więźniami” Egiptu, który w Słowie Bożym jest wyraźnym symbolem tego świata.