Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

A gdy się przybliżał do bramy miasta, oto wynoszono zmarłego, jedynego syna matki, która była wdową … A gdy ją Pan zobaczył, użalił się nad nią i rzekł do niej: Nie płacz.

Obraz skumulowanej beznadziei: kobieta była wdową i przez to samotnie wychowywała dziecko. Prawdopodobnie sama musiała zatroszczyć się o wszystkie środki potrzebne do życia, gdyż w tamtych czasach nie istniała pomoc socjalna, jak to jest dzisiaj. Teraz zaś umarł jej jedyny syn, a z nim cała perspektywa lepszej przyszłości. Tym, co jej pozostało, było trudne i samotne życie we wdowiej nędzy. Godna pożałowania perspektywa na kolejne lata! Można było jej tylko życzyć współczucia i zrozumienia od innych, by chcieli ją jakkolwiek wesprzeć w tym położeniu.

Czy więc wszelka nadzieja przepadła? Nie, ale kobieta ta jeszcze o tym nie wiedziała. Pan Jezus zbliżał się do bramy miasta, dokładnie w tym samym momencie, kiedy przechodził przez nią pochód żałobny. Z pewnością nie było to przypadkowe spotkanie!

Pan widział udrękę tej kobiety i poruszony do głębi zwrócił się do niej: Nie płacz!

Czy sami nie przeżyliśmy czegoś podobnego? Zapewne zdarzyło się, że ktoś próbował nas pocieszyć słowami: „Głowa do góry!”, „Będzie dobrze!”, „Nie przejmuj się tak!” Może sami kierowaliśmy podobne słowa do innych. Albo po prostu milczeliśmy, bo czyjeś cierpienie odebrało nam mowę. Byliśmy bezsilni.

Tutaj jednak jest ktoś, kto z autorytetem i mając moc nad śmiercią, jest w stanie nie tylko wypowiedzieć te pełne pociechy słowa: „Nie płacz!”, ale również zaradzić, odmienić sytuację — przywrócić zmarłemu życie!

Historia ta z pewnością nie powtórzy się w dzisiejszych czasach dokładnie tak samo, jak wtedy. Niemniej jednak dodaje nam otuchy, gdyż Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki (Hebrajczyków 13,8). Także dziś widzi nasze trudności i jest nimi dogłębnie poruszony. On ma balsam dla strapionych serc. Wszystkim, którzy Mu ufają, obiecał: Nie porzucę cię ani cię nie opuszczę (Hebrajczyków 13,5).