Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego.

Tytuł pierwszej księgi Nowego Testamentu brzmi „Ewangelia według św. Mateusza”. Jest tylko jedno dobre poselstwo o tym, co Bóg uczynił przez swojego Syna, Pana Jezusa; a kazał On to poselstwo spisać przez czterech różnych ludzi. Jednym z nich był Mateusz.

Imię autora Mateusz pojawia się wszędzie tam, gdzie w Ewangeliach wymieniani są uczniowie Pana Jezusa. Trzy z czterech Ewangelii podają też, że Mateusz został powołany do grona dwunastu apostołów. Choć Mateusz w Ewangeliach Marka i Łukasza jest nazywany Lewim, to we własnej Ewangelii zawsze nazywa siebie Mateuszem.

Ewangelia według Mateusza tworzy przejście od Starego do Nowego Testamentu, dlatego słusznie umieszcza się ją na pierwszym miejscu. Ma ona przejrzystą strukturę i można ją podzielić na pięć głównych przemów, z których każda kończy się tym samym zdaniem: I stało się, gdy Jezus skończył te słowa.

Już w pierwszym jej wersecie staje się jasne, jaki jest zamysł Boga wobec tej Ewangelii: Jezus Chrystus jest potomkiem króla Dawida oraz patriarchy Abrahama. To czyni Go Mesjaszem, prawowitym Królem Izraela, w którym spełnią się wszystkie obietnice Starego Testamentu.

Ewangelia Mateusza zawiera nie tylko trzydzieści cytatów ze Starego Testamentu, ale także około sześćdziesięciu innych odniesień do tych ksiąg Słowa Bożego. Kilkakrotnie wydarzenia z życia Pana Jezusa zostały wyraźnie odnotowane jako wypełnienie wcześniej zapisanych proroctw. Na przykład w opisie Jego narodzin czytamy: A to wszystko się stało po to, aby się spełniło słowo Pańskie, wypowiedziane przez proroka (Izajasza), mówiąc: „Oto dziewica pocznie i porodzi syna […]” (EIB, Mateusza 1,22-23; Izajasza 7,14). Tym przepowiedzianym Synem jest Pan Jezus, jedyny Zbawiciel.