Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Wtedy Abram zwinął namioty i przybył, by zamieszkać w dąbrowie Mamre pod Hebronem. Tam zbudował Panu ołtarz.

Abraham pokazuje nam w swoim życiu, co tak naprawdę znaczy żyć na tej ziemi jako prawdziwie obcy. Na wezwanie Boga opuścił swój kraj rodzinny i udał się do Kanaanu, kraju obietnicy. Sam nie posiadał jednak na własność choćby piędzi ziemi, gdyż Bóg chciał oddać ów kraj w posiadanie dopiero jego potomkom. Tak więc Abraham przemierzał krainę w wierze w obietnicę Bożą.

Ponieważ nie posiadał stałego miejsca pobytu, mieszkał w namiotach. Pokazuje nam to jego prawdziwe stanowisko – Abraham wiedział, że nie należy do tej ziemi, że jest ona dla niego obczyzną, na której on sam jest tylko tymczasowo przebywającym, obcym przybyszem. Również i dla nas, jako wierzących chrześcijan, ta ziemia nie jest ojczyzną. Żyjemy na niej jako wędrowcy, którzy znajdują się w drodze do nieba. Ołtarz z kolei, o którym mowa w powyższym wersecie biblijnym, był dla Abrahama podstawą do nawiązania relacji z Bogiem. Mówi on o bliskim, zażyłym kontakcie, jaki Abraham pielęgnował ze swym Bogiem. Również i my możemy mieć przywilej znania takiej społeczności. Jest ona źródłem siły dla naszego życia tutaj jako obcy pielgrzymi. Im bardziej nasze serca są wypełnione Chrystusem przebywającym w niebie, tym mniejszą siłę przyciągania ma na nas ziemia, tym mniejszy wywiera na nas wpływ ów świat.

Gdy jednak obierzemy zupełnie odwrotny kierunek, skierowując nasze oczy na to, co ziemskie, tracąc niebo i jego sprawy z oczu lub, co gorsza, wikłając się w niepotrzebne związki ze światem, społeczność z Bogiem w naszym życiu zostanie zduszona. Tym samym stracimy automatycznie radość z Jego kosztownego Słowa. Przez to zaprzeczamy w praktyczny sposób naszemu powołaniu, które posiadamy jako obywatele niebios. U Abrahama namiot i ołtarz były jak jedno, tworząc nierozdzielną całość. Jego przykład motywuje nas do naśladowania. Chciejmy iść jako obcy tutaj naszą drogą wiary przez ten świat, trwając w społeczności z Bogiem, aż osiągniemy cel w niebie, naszej górnej ojczyźnie! „Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa“ (Fil. 3,20).