Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli.

Łaska Boża, po pierwsze, niesie zbawienie dostępne dla wszystkich ludzi. Po drugie, poucza wierzących. Nowonarodzony chrześcijanin znajduje się zatem pod panowaniem łaski (Gal. 3,24), nie zakonu (jak było w przypadku Izraela). Ten nowy nauczyciel nie został od razu podarowany światu. Ludzie muszą najpierw zostać zbawieni przez wiarę, dopiero potem mogą być pouczani.

Zbawieni tworzą nową rodzinę, która potrzebuje pouczenia. Łaska pełni tę funkcję, dlatego czytamy: „...i naucza nas”. Bóg nie poucza całego świata, lecz sprawiedliwych. Niewątpliwie Bóg „wskazuje drogę grzesznikom” (Ps. 25,8), tj. tym, którzy, świadomi swoich grzechów, ufają Jego łasce i błagają o przebaczenie. Gdy w ten sposób przystępują do Boga, Pan wlicza ich wówczas do grupy „pokornych” (lub łagodnych; w. 9).

Nie może być mowy o współuczestnictwie grzechu i łaski, są one sobie zupełnie przeciwstawne. Łaska nie ulepsza grzesznika, lecz go ratuje. Grzech oddziela człowieka od Boga; łaska prowadzi do Niego. Grzech pozostawia człowieka pod władzą szatana; łaska uwalnia z tej niewoli. Grzech powoduje śmierć; łaska daje życie wieczne. Grzech prowadzi człowieka na sąd; łaska przynosi sprawiedliwość. Skutkiem grzechu jest potępienie; łaska na zawsze uwalnia od tego wyroku.