Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz.
Ewangelia Jana 6,37

Mając piętnaście lat, zaczęłam pisać powieść. Nie była to jednak powieść o miłości. Jej tematem była samotność, zbrodnia i niewolnictwo. Po paru latach ciągłego pisania nagle się zatrzymałam i zaczęłam zastanawiać: dlaczego piszę takie okropne rzeczy? Zrozumiałam, że tak naprawdę opisywałam swoje własne życie. To ja byłam w niewoli. Odkryłam w sobie pragnienie posiadania prawdziwego pokoju, znalezienia szczerego przyjaciela, który mnie zrozumie. Czułam, że jestem samotna, pomimo że miałam dobrą przyjaciółkę. Wiedziałam, że jakiś mężczyzna mógłby mnie pokochać, lecz żaden człowiek nie jest w stanie dać mi tego, czego pragnę. Pragnęłam posiadać kogoś, kto byłby ciągle blisko mnie.
Pomyślałam wówczas o Bogu. Czy On potrafiłby zaspokoić moje pragnienia? Lecz Bóg był tak daleko ode mnie! Nie wiedziałam, jak mogłabym się do Niego zbliżyć. Parę lat później otrzymałam od jakiejś dziewczyny traktat ewangelizacyjny. Tematem centralnym traktatu był Jezus Chrystus. Autor jasno i zrozumiale wyjaśniał czytelnikowi, jak można zdobyć prawdziwego przyjaciela – właśnie takiego, jakiego już dawno szukałam. W mojej nędzy zawołałam do Pana Jezusa i wyznałam Mu wszystko, co mi ciążyło. On powiedział: „Tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz”. Również ja mogłam doświadczyć, że On dotrzymuje swoich obietnic. Tego dnia niesamowita radość i pewność przebaczenia grzechów wypełniły moje serce.