Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Wtedy podszedł do niego kapitan okrętu i tak rzekł do niego: Dlaczego śpisz? Wstań, wołaj do swojego Boga! Może Bóg wspomni na nas i nie zginiemy. I rzekł jeden do drugiego: Szybko! Rzućmy losy, aby się dowiedzieć, z czyjej winy spadło na nas to nieszczęście! Gdy więc rzucili losy, los padł na Jonasza.

Jonasz przebywał na dolnym pokładzie statku i tam spał głębokim snem, podczas gdy załoga statku przerażona walczyła z szalejącym sztormem.

Jak Jonasz mógł tak po prostu spać? Musiał mieć wyrzuty sumienia, bo nie posłuchał Boga. Czy jego sumienie też zasnęło? Oto co może się stać, jeśli zignorujemy ten wewnętrzny głos. Sumienie oskarża nas, gdy świadomie robimy coś złego. Bóg chce, aby nasze sumienie kierowało się Jego wzorcami. Wtedy ostrzeże nas i sprawi, że oczyścimy się przed Nim ze wszystkiego, co jest złe.

Jakież to zawstydzające: kapitan musi go budzić i prosić, by wzywał swego Boga. Jonasz, Izraelita znający prawdziwego Boga, jest nakłaniany do modlitwy przez zdesperowanych pogan! Chociaż sam Jonasz wie, że statek znalazł się w niebezpieczeństwie z jego powodu, to jednak początkowo zasłania się milczeniem. Czy w tej chwili mógł się modlić? Oczywiście, że nie. Jak mógłby oczekiwać w tym stanie pomocy od Boga, skoro sam przed Nim uciekał? Najpierw musiałby oczyścić się z poczucia winy.

Choć Jonasz się nie kwapił, Bóg wyciągnął na światło dzienne to, co było z nim nie w porządku. W tym celu posłużył się marynarzem, który podejrzewał, że ktoś na pokładzie statku naraził się Bogu. Dlatego postanowiono, aby rzucić losy. Rzucanie losów było znane również Żydom. Przez taką czynność Bóg dawał poznać swoją wolę. Salomon napisał: „Losem potrząsa się w zanadrzu, lecz jego rozstrzygnięcie zależy od Pana” (Przypowieści 16,33).