Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Faryzeusz stanął i tak się w duchu modlił: Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak inni ludzie, rabusie, oszuści, cudzołożnicy albo też jak ten oto celnik.

Jezus Chrystus opowiedział znaną szeroko Przypowieść o faryzeuszu i celniku ludziom, którzy uważali siebie samych za prawych i pogardzali innymi, którzy w ich własnej ocenie, nie dosięgali do ich moralnego poziomu (Łuk. 18,9-14).

Człowiek ma niestety duże skłonności do zauważania błędów jedynie u innych. Tak, alkoholik, który bije swoją żonę, oszust, złodziej, hulaka zdradzający żonę, uzależniony narkoman – to są grzesznicy. Podobnie opisany wyżej faryzeusz porównuje swoje życie z innymi ludźmi i wymienia całe zło, które dostrzega u nich. Potem zaś wylicza swoje domniemane cnoty i z satysfakcją „ubiera” przekonanie o własnej prawości w szatę modlitwy dziękczynnej.

Jednak dokładnie przez takie postępowanie popełnia swój grzech. Duma wobec Boga i ludzi, niegodna postawa własnej sprawiedliwości oraz pogarda względem innych – to jego występki. Nigdy nie zapomnijmy, że święty Bóg dostrzega zło – brzydzi się grzechem i musi go osądzić, niezależnie jak małym zdawałby się w naszych oczach. Do tego zaliczają się również przewinienia, jakie uważamy raczej za nieznaczne, argumentując według ludzkiej miary, że „wszyscy je czynią”, albo że „właściwie nikomu one nie szkodzą”.

Celnik, na którego faryzeusz patrzył lekceważąco posiadał zupełnie inne wewnętrzne nastawienie. Nie porównywał się z innymi ludźmi, ale w Bożym świetle rozpoznał kim był – że prowadził swoje życie bez Boga jako grzesznik. Z tej pozycji modlił się więc ze szczerością: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu” (Łuk. 18,13). Dlatego też Bóg mógł wybaczyć jego winy i go usprawiedliwić (por. Łuk. 18,14). Natomiast sprawiedliwy we własnych oczach faryzeusz – był po swojej modlitwie – jeszcze bardziej oddalony od Bożego zbawienia niż przedtem.