Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Albowiem niczego na świat nie przynieśliśmy, dlatego też niczego wynieść nie możemy.

Rosyjski powieściopisarz, Lew Tołstoj, napisał opowiadanie o pewnym słudze, któremu pan darował wolność. Aby zapewnić mu dobry start, zamożny ziemianin obiecał podarować mu tyle ziemi, ile sam zdoła obejść od wschodu do zachodu słońca. Człowiek ten wybrał się w drogę skoro świt. W drodze nie pozwolił sobie na chwilę odpoczynku, nawet jadł w drodze, by nie tracić czasu i tak z każdym krokiem zwiększał swoje przyszłe dziedzictwo.

Gdy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, przyspieszył kroku. Jeszcze ta łąka, ten kawałek lasu i tamten kawałek zaoranej ziemi muszą należeć do niego. Kiedy zachodziło słońce doszedł do punktu, z którego wyruszył. Nie posiadał się z radości: „To wszystko należy do mnie!”. Chwilę później dostał ataku serca i osunął się na ziemię. Opowieść tę Tołstoj zakończył słowami: „Jak niewiele ziemi potrzeba człowiekowi – wystarczy półtora metra pod jego stopami!”.

Historia ta przypomina nam znane powiedzenie – ostatnia koszula nie ma kieszeni. Niemniej jak często nie pamiętamy o tej prawdzie! Jesteśmy zabiegani i zapracowani, mozolimy się i harujemy, aby coś osiągnąć czy móc pozwolić sobie na to czy na tamto. Gdy osiągniemy już to, czego tak bardzo pragnęliśmy, natychmiast pojawiają się nowe pragnienia i tak nasze życie to jedno wielkie błędne koło niekończących się potrzeb. W ogóle nie myślimy o tym, że nieubłaganie zbliża się chwila, w której trzeba będzie to wszystko zostawić. Co więcej, chwila taka może zaskoczyć nas o każdej porze dnia i nocy. Już sama myśl o tym jest dla wielu nieprzyjemna. Jednak należy o tym myśleć, bo to pomoże nam zachować właściwe spojrzenie na rzeczywistość – na nietrwałość rzeczy doczesnych i trwałą wartość rzeczy wiecznych. Rzeczy trwałe i wieczne możemy otrzymać jedynie od Boga! Pismo Święte wyraźnie mówi: „Zapłatą za grzech jest śmierć, ale darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rzym. 6,23).