Kartka z kalendarza Dobry Zasiew
Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi.
List do Rzymian 8,14
Trzy miejsca w Biblii mówią wyraźnie o prowadzeniu przez Ducha Bożego:
1) Ew. Jana 16,13: „Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę”. Te słowa powiedział Pan do uczniów przed swoim odejściem. Dotychczas to On pouczał ich co do Bożych prawd, chociaż niewiele z nich rozumieli. Teraz zapowiedział przyjście innego Pocieszyciela, który miał ich wprowadzić w całą prawdę Bożą. Jak to się dzieje, dowiadujemy się z 1. Koryntian 2. Dla człowieka będącego daleko od Boga prawdy Boże są niczym tajemnice. Bóg objawił je swoim sługom przez Ducha Świętego i inspirował ich podczas ich spisywania. Ponieważ są to Boże prawdy, może je zrozumieć tylko ten, kto otrzymał Ducha Bożego.
2) List do Galacjan 5,18: „A jeśli Duch was prowadzi, nie jesteście pod zakonem”. Życie Izraelity było na każdym kroku regulowane przez zakon (tzw. prawo mojżeszowe). W każdej chwili mógł przekroczyć któreś z przykazań. Inaczej ma się sprawa z chrześcijaninem. Posiada on życie z Boga i przewodnika - Ducha Świętego, który w każdym położeniu chce udzielać mu wskazówek przez Słowo Boże. Prawdziwa chrześcijańska wolność polega na tym, że wierzący uwolniony jest od jarzma grzechu i zakonu, aby we wszystkim czynić wolę Bożą, na którą wskazuje mu Duch Święty.
3) List do Rzymian 8,14: „Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi [wł. synami] Bożymi”. O Panu Jezusie czytamy, że „pełen Ducha Świętego, powrócił znad Jordanu i był wodzony w mocy Ducha po pustyni” (Ew. Łuk. 4,1). Jako synowie Boży jesteśmy przeznaczeni do tego, by stać się podobni do Niego. Cechą rozpoznawczą synów Bożych jest to, że są prowadzeni przez Ducha.
Prowadzenie przez Ducha nie ogranicza się jedynie do „sfery duchowej”, którą, jak twierdzą niektórzy, należy traktować w oderwaniu od życia codziennego z jego troskami i rutynowością. Jak łatwo przychodzi nam uwierzyć, że w sferze ziemskiej musimy kierować się rozumem, a w duchowej poddać się prowadzeniu Ducha! Jako ludzie wierzący jesteśmy całkowicie własnością Pana: co do ducha, duszy i ciała. Nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego i to właśnie w tym ciele mamy wysławiać Boga (1. Kor. 6,19-20, por. Rzym. 12,1)!