Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Podobnie i arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie i starszymi wyśmiewali się z niego i mówili: Innych ratował, a siebie samego ratować nie może.
Ewangelia Mateusza 27,41-42

Krótko przed swoim uwięzieniem Pan Jezus przez wskrzeszenie zmarłego Łazarza dał najwyższy tego dowód, że jest w stanie ratować innych. Cud ten odbił się tak wielkim echem, wzbudzając powszechne poruszenie, że wielu ludzi chciało zobaczyć wskrzeszonego do życia Łazarza.

„A arcykapłani naradzali się, aby i Łazarza zabić, gdyż wielu Żydów z powodu niego odeszło i uwierzyło w Jezusa” (Ew. Jana 12, 10-11). Kiedy przybili do krzyża znienawidzonego Jezusa z Nazaretu, potwierdzili w swych cynicznych słowach: „Innych ratował…”, że Jezus posiadał ratującą moc, z powodu której wcześniej tak silnie Go atakowali.

Ale czy On rzeczywiście nie był w stanie uratować samego siebie? Pan Jezus nie mógł siebie oszczędzić, skoro miał ratować innych. Wszyscy musielibyśmy zginąć. Doskonale wiedział, że nie ma innej drogi, aby wyrwać z nędzy grzechu udręczonego, upadłego człowieka, jak tylko Jego pojednawcza śmierć. Kiedy jednak pomimo prowokujących drwin pozostał na krzyżu, podobny był do hebrajskiego niewolnika, o którym czytamy w Biblii, który mimo tego, że mógł wyjść na wolność, oświadczył: „Miłuję mojego pana, moją żonę i moje dzieci i nie chcę wyjść na wolność” (2. Mojż. 21,5).

Pan Jezus nie chciał i nie mógł ratować samego siebie, gdyż pragnął ratować Ciebie i mnie. Przyszedł, aby „szukać i zbawić to, co zginęło”, nie po to, by szukać korzyści dla siebie, lecz „aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu”.

Przyglądając się niezłomnej woli Zbawiciela, by ratować zgubionych grzeszników, nie zapominajmy jak bardzo owe szyderstwa raniły Jego serce. Zapłatą za Jego miłość były ludzkie urągania.