Kartka z kalendarza Dobry Zasiew
Niegdyś i wy postępowaliście podobnie, kiedy im się oddawaliście; ale teraz odrzućcie i wy to wszystko: gniew, zapalczywość, złość, bluźnierstwo i nieprzyzwoite słowa z ust waszych; nie okłamujcie się nawzajem, skoro zewlekliście z siebie starego człowieka wraz z uczynkami jego, a przyoblekli nowego, który się odnawia ustawicznie ku poznaniu na obraz tego, który go stworzył.
List do Kolosan 3,7-10
Stary i nowy człowiek
Apostoł Paweł przypomina tutaj o naszym nawróceniu. Mówi o tym, kim byliśmy niegdyś i o tym, kim staliśmy się teraz. Oby dla każdego z nas istniała taka wyraźna różnica pomiędzy niegdyś a teraz!
Kim jest stary człowiek? Pierwszy człowiek został utworzony przez Boga z prochu ziemi jako bardzo dobry, w stanie niewinności. Nie znał wprawdzie ani dobra, ani zła, ale był nieskażony. Kiedy upadł w grzech, wówczas pierwszy człowiek stał się tym, co z perspektywy nowo zrodzonych ludzi Słowo Boże określa starym człowiekiem. Stary człowiek zna dobro i zło, ale czyni zło. Nie potrafi inaczej. Diabeł zapewnił Ewę: „Gdy tylko zjecie z niego, otworzą się wam oczy i będziecie jak Bóg, znający dobro i zło” (1. Mojż. 3,5). Tak też się stało. Adam i Ewa poznali, że są nadzy i sięgnęli po dostępne im środki, aby zakryć swą nagość. To w obrazowy sposób pokazuje nam, jaki jest stary człowiek - jest opanowany przez mieszkający w nim grzech. Wstydzi się, lecz szuka pozorów do poprawy swego wizerunku. Takimi byliśmy my wszyscy, jednak w dniu naszego nawrócenia zewlekliśmy z siebie starego człowieka.
Teraz powstaje kolejne pytanie: kim jest nowy człowiek? Nowy nie oznacza powrotu do stanu niewinności, do pierwszego człowieka. Nowy człowiek nadal posiada zdolność rozróżniania dobra i zła, jednak od starego człowieka różni się tym, że potrafi czynić dobro. W dniu naszego nawrócenia przyoblekliśmy nowego człowieka i możemy teraz żyć ku chwale Bożej.
To, że nowy człowiek się odnawia, oznacza, iż rozwija się ku pełni istoty swego nowego bytu: może teraz w swoim życiu przejawiać zupełnie nowe, znakomite cechy, będące zupełnym przeciwieństwem starej natury i grzechów, o których była mowa na początku, tj. serdeczne współczucie, dobroć, pokorę, łagodność, cierpliwość oraz wzajemne przebaczenie.