Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Wysłuchaj mnie Panie i zmiłuj się nade mną. Bądź moim wspomożycielem! Zmieniłeś skargę moją w taniec, rozwiązałeś mój wór pokutny i przepasałeś radością!

W sali szpitalnej leżał mężczyzna po bardzo poważnym wypadku. Miał tam mnóstwo czasu na przemyślenia. Nie mając gwarancji, że przeżyje, dużo rozmyślał również nad możliwą śmiercią.

Pewnego dnia pielęgniarka rozłożyła wokół jego łóżka parawan, żeby oddzielić go od innych pacjentów. Mężczyzna wiedział, co to dla niego znaczy: jest coraz gorzej i nie zostało mu już wiele czasu.

Na ścianie naprzeciwko jego łóżka wisiał werset z Biblii: Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie (Mateusza 11,28). Wzrok mężczyzny padał raz na ten werset, a raz na parawan rozstawiony wokół łóżka. Odczuwał, że winien przyjść do Jezusa. Ale dręczyło go odbierające siły pytanie: czy nie było czasem już dla niego za późno? Aż do ostatnich dni Bóg był mu tak obcy. Teraz jednak wiedział, że nie ma już czasu na zastanawianie się. Krzyknął więc głośno: „Panie Jezu, idę do Ciebie!”

„Biedak” — pomyślał pacjent leżący obok niego. „Jest z nim coraz gorzej... Zapewne niebawem umrze...”

Bóg usłyszał jednak wołanie tego mężczyzny i sprawił, że przypomniały mu się dawno zasłyszane wersety biblijne, miejsca, które w młodości słyszał pewnie gdzieś w kościele: Tego, który do mnie przychodzi, nie wyrzucę precz... Jam jest zmartwychwstanie i życie; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie (Jana 6,37 i 11,25). Prawda o zbawieniu dotarła do jego duszy. Odnalazł upragniony pokój!

Jakąś chwilę później pielęgniarka przyszła jeszcze raz do jego sali. „Proszę wybaczyć, postawiłam to przy niewłaściwym łóżku” — powiedziała, składając parawan. „Pani pomyłka przyniosła mi zbawienie” – uśmiechnął się pacjent. Mężczyzna ten niedługo później odzyskał zdrowie i prowadził szczęśliwe życie, naśladując Jezusa Chrystusa.