Kartka z kalendarza Dobry Zasiew
Nie bój się, gdy się ktoś bogaci, gdy rośnie chwała domu jego, bo gdy umrze, nic z sobą nie weźmie i nie pójdzie za nim chwała jego. Choćby za życia swego mienił się szczęśliwym; choćby się chwalił, że mu się dobrze wiedzie (…).
Psalm 49,17-19
Pewien bogaty, pewny siebie książę przemierzał niezamieszkaną okolicę na swoim koniu. Podczas przejażdżki natknął się na starego pustelnika, który miał w ręku ludzką czaszkę i przyglądał się jej bacznie. „Cóż za osobliwy widok!” – pomyślał książę. Podszedł do tego mężczyzny i zapytał z kpiną w głosie: „Nad czym tak się głowisz, człowieku?”. Mężczyzna spojrzał na niego z powagą i odpowiedział: „Chciałbym dowiedzieć się, czy jest to czaszka księcia czy żebraka, ale chyba do tego nie dojdę”.
Ta historia przypomina nam, jak marne jest bogactwo, ludzka wielkość i przepych. Już synowie Koracha, którzy napisali powyższy psalm, bardzo trafnie określili krótkotrwałość materialnych bogactw.
Wystarczy zacytować choćby te trzy wersety:
„Nie bój się, gdy się ktoś bogaci,
gdy rośnie chwała domu jego,
bo gdy umrze, nic z sobą nie weźmie
i nie pójdzie za nim chwała jego (…).
Człowiek, który żyje w przepychu,
tego nie pojmie, podobny jest
do bydląt, które giną”.