Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

Nie bój się, gdy się ktoś bogaci, gdy rośnie chwała domu jego, bo gdy umrze, nic z sobą nie weźmie i nie pójdzie za nim chwała jego. Choćby za życia swego mienił się szczęśliwym; choćby się chwalił, że mu się dobrze wiedzie (…).

Pewien bogaty, pewny siebie książę przemierzał niezamieszkaną okolicę na swoim koniu. Podczas przejażdżki natknął się na starego pustelnika, który miał w ręku ludzką czaszkę i przyglądał się jej bacznie. „Cóż za osobliwy widok!” – pomyślał książę. Podszedł do tego mężczyzny i zapytał z kpiną w głosie: „Nad czym tak się głowisz, człowieku?”. Mężczyzna spojrzał na niego z powagą i odpowiedział: „Chciałbym dowiedzieć się, czy jest to czaszka księcia czy żebraka, ale chyba do tego nie dojdę”.

Ta historia przypomina nam, jak marne jest bogactwo, ludzka wielkość i przepych. Już synowie Koracha, którzy napisali powyższy psalm, bardzo trafnie określili krótkotrwałość materialnych bogactw.

Wystarczy zacytować choćby te trzy wersety:

„Nie bój się, gdy się ktoś bogaci,
gdy rośnie chwała domu jego,
bo gdy umrze, nic z sobą nie weźmie
i nie pójdzie za nim chwała jego (…).

Człowiek, który żyje w przepychu,
tego nie pojmie, podobny jest
do bydląt, które giną”.