Kartka z kalendarza Dobry Zasiew

I wzywaj mnie w dniu niedoli, wybawię cię, a ty mnie uwielbisz!

Trzech młodych ludzi, którzy wybrali się wraz z grupą rówieśników w górską wędrówkę, podczas schodzenia z gór pozostało w tyle. W pewnym momencie utracili kontakt z pozostałymi, zabłądzili i zmuszeni byli spędzić noc pod gołym niebem. Nie mieli przy sobie ani pożywienia, ani ciepłego okrycia. Ostry chłód dawał się coraz bardziej we znaki. Zaczęła ogarniać ich rezygnacja i niepewność. Na domiar złego najmłodszy z nich dostał silnego ataku astmy i z wielkim trudem chwytał powietrze. Z powodu braku lekarstw, które mogłyby przerwać atak choroby, wkrótce zrobił się siny i stracił oddech.

Jeden z nich relacjonował później dalszy przebieg wydarzeń: „Będąc w rozpaczy, po raz pierwszy w swym życiu zacząłem wołać o pomoc do Boga. Błagałem Go, aby przywrócił Mariuszowi oddech. Milczeliśmy sparaliżowani poczuciem bezradności. Dobrze wiedzieliśmy, dokąd skierowane są nasze wspólne myśli — obydwaj się modliliśmy. Po chwili jednak wstąpiła w nas nowa nadzieja – nasz chory kolega ponownie wziął oddech i stopniowo zaczął wracać do siebie. Poczuliśmy nieopisaną ulgę i z głębi serc dziękowaliśmy Bogu za wysłuchanie naszych próśb!

Pomimo wyczerpania, o świcie zdecydowaliśmy się wyruszyć w dalszą drogę. Po pięciu godzinach uciążliwego marszu dotarliśmy do drogi, na której ujrzeliśmy podążającą w naszym kierunku ekipę ratunkową. Powitano nas okrzykami radości.

W tych okolicznościach stało się dla mnie całkowicie jasne, że nasze ocalenie zawdzięczaliśmy Bogu. Dotychczas wiara była w moich oczach czymś nierealnym, odpowiednim dla zupełnie innych ludzi niż ja, w żadnym wypadku dla mnie. Czasami stanowiła nawet temat moich żartów, a tym, którzy próbowali mnie „nawracać”, wolałem – jak wielu – schodzić z drogi. Lecz tej szczególnej nocy moje życie uległo głębokiej przemianie. Rozpoznałem, że Bóg istnieje i że po prostu zlitował się nade mną, pomimo że początkowo nie chciałem nic o Nim wiedzieć”.