Za wszystko dziękujcie

Biblia mówi do nas: „za wszystko dziękujcie” lub w innym tłumaczeniu: „w każdym położeniu dziękujcie” (1 List do Tesaloniczan 5:18). Jakże często zapominamy dziękować za dary, które codziennie otrzymujemy od naszego Pana. Można zaryzykować stwierdzenie, że często przyjmujemy to, że mamy co jeść, w co się ubrać jako rzeczy normalne, na które przecież zarabiamy. Często nie uświadamiamy sobie tego, że cokolwiek dzieje się w naszym życiu, absolutnie wszystko, jest darem Boga, który w swej nieskończonej miłości troszczy się o swoje dzieci. Jeżeli nawet dziękujemy naszemu Ojcu za to co na co dzień otrzymujemy z Jego ręki, to jak odnosimy się do przeróżnych przykrych sytuacji, które spotykają nas w życiu? Czy mamy pretensje do Boga o to, że coś nieprzyjemnego dzieje się w naszym życiu, czy potrafimy z pokorą zaakceptować każdą sytuację w której zostaliśmy postawieni? Jak reagujemy na sytuacje, których nie chcielibyśmy przeżywać? Słowo Boże nigdzie nie mówi, że w życiu na ziemi chrześcijanie będą doświadczali jedynie przyjemnych sytuacji. Wręcz przeciwnie: „Bo kogo Pan miłuje, tego karze. I chłoszcze każdego syna, którego przyjmuje” (List do Hebrajczyków 12:6). Wszelkie przeciwności, które spotykają nas w życiu, mają swój cel. My często nie potrafimy go dostrzec, co powoduje nasza frustrację i zniechęcenie. Ale Bóg zawsze wie do czego zmierza prowadząc nas tak, a nie inaczej w naszym życiu. Chce nas pouczyć i wychować. Tak jak wielu mężów wiary. Abraham, Mojżesz czy wielu innych przedstawionych w Słowie Bożym przez wiele lat musieli uczyć się pokory i posłuszeństwa, aby później wypełniać Bożą wolę. Patrzmy na nich i naśladujmy ich wiarę. Jednocześnie pokornie przyjmujmy wszystko co nas spotyka, wiedząc, że to jest zawsze dla naszego dobra. I zawsze za wszystko dziękujmy. Również wtedy, jeżeli nie rozumiemy Bożych ścieżek. „wie Bóg, Ojciec wasz, czego potrzebujecie” (Ewangelia Mateusza 6:8) i „jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść” (1 List do Koryntian 10:13).