Jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. A każdy w swoim porządku: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia. Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; i wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd.
1 List do Koryntian 15,22-23; Ewangelia Jana 5,28-29
Słowo Boże uczy jednoznacznie, że wszyscy umarli zostaną wskrzeszeni. Jest to mocno ugruntowana nauka Pisma Świętego, fundamentalna dla biblijnego chrześcijaństwa.
Jednakże Pismo Święte nie uczy, że wszyscy zmarli zostaną wskrzeszeni w tym samym czasie. Częściowe zmartwychwstanie świętych już nastąpiło (Mat. 27,52-53). Ale dwa główne zmartwychwstania, różniące się co do czasu oraz tych, którzy powstaną, są nadal przyszłe. Określane są jako „zmartwychwstanie życia” i „zmartwychwstanie potępienia” lub „zmartwychwstanie sprawiedliwych” i „zmartwychwstanie niesprawiedliwych”.
W Ewangelii Łukasza 14,13-14 Pan Jezus mówi tylko o pierwszym zmartwychwstaniu. W 1 Liście do Koryntian 15,22-23 rozróżnienie na dwa jest wyraźniejsze. Potwierdza to apostoł Paweł, gdyż nie miał na myśli zmartwychwstania wszystkich umarłych, gdy mówił o dostąpieniu zmartwychwstania w Filipian 3,11.
W Księdze Objawienia 20,4-6 obydwa zmartwychwstania są wspomniane razem, z ważnym dodatkiem o czasie, jaki upływa pomiędzy zmartwychwstaniem zbawionych i niezbawionych: „Inni umarli nie ożyli, aż się dopełniło tysiąc lat. To jest pierwsze zmartwychwstanie”. Objawienie 20,12-13 opisuje drugie zmartwychwstanie — to „na potępienie”.
Świadectwo Pisma Świętego jest jednoznaczne: ciała wierzących będą wzbudzone spośród ciał ludzi, którzy pomarli w niewierze i porwane na spotkanie z Panem w powietrzu na tysiąc lat przed zmartwychwstaniem niewierzących. Należy przy tym stanowczo podkreślić, że nauka o zmartwychwstaniu dotyczy tylko ciał. Bezcielesne duchy ludzi są natychmiast w dwóch całkowicie różnych stanach: w świadomej błogości lub w udręce (Filip. 1,23; 2 Kor. 5,8; Łuk. 16,22-23). Śmierć ciała nie narusza wiecznej egzystencji ludzkiej duszy.